Opracował: M.Postaremczak
Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem.
(J6, 54-55)
W 1975 r. powstał dokument Kongregacji Kultu Bożego wprowadzający posługę nadzwyczajnego szafarza do udzielania Komunii św. uzasadniając to dobrem „duchowym wiernych i prawdziwą koniecznością”. W 1990 biskupi polscy zgromadzeni na 240 Konferencji Plenarnej określili warunki powoływania wiernego świeckiego jako nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej.
Nadzwyczajnymi szafarzami Komunii świętej są mężczyźni powołani do tej posługi zgodnie z prawem Kościoła. Ich obecność wyraża troskę Kościoła, aby wielki dar Eucharystii mógł z łatwością dotrzeć do każdego wierzącego, w sytuacji gdy szafarze zwyczajni (biskupi, prezbiterzy i diakoni) nie mogą tego uczynić w sposób skuteczny. Ich zadaniem jest pomoc w rozdzielaniu Komunii świętej w czasie celebracji eucharystycznej, gdy zachodzi taka konieczność, oraz zaniesienie jej chorym i niepełnosprawnym. Posługę mogą wykonywać również poza swoją diecezją.
Nadzwyczajnym szafarzem Komunii św. może być mężczyzna, który:
• jest w wieku 35-65 lat,
• wyróżnia się dojrzałością w wierze, zdrową pobożnością eucharystyczne i intensywnym życiem sakramentalnym,
• odznacza się wzorowym życiem moralnym i solidnością w życiu zawodowym, małżeńskim, rodzinnym i sąsiedzkim
• posiada przynajmniej wykształcenie ponadpodstawowe,
• aktywnie uczestniczy w życiu parafialnym i cieszy się poważaniem duchowieństwa i wiernych,
• odznacza się sprawnością psychiczną i fizyczną oraz cechami ułatwiającymi nawiązywanie kontaktów z osobami chorymi
i w podeszłym wieku,
• ma ukończony kurs przygotowawczy, który kończy się egzaminem pisemnym i praktycznym udzielania Komunii św. Dowodem upoważniającym do pełnienia posługi pomocnika Komunii św. jest Dekret Biskupi (imienna zgoda wystawiona na prośbę Proboszcza Parafii) przedłużany po upływie określonego czasu.