Kościół p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Pierwszym obiektem sakralnym powstałym w Poznaniu po II Soborze Watykańskim jest kościół parafialny pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kobylepolu, na obrzeżach Poznania. Autorem projektu jest Henryk Marcinkowski. Kościół usytuowany jest między ulicami Wilczą i Żbikową. Zastąpił on stary poniemiecki barak, który był miejscem odprawiania nabożeństw, a także mieścił małe mieszkanie proboszcza. Budowa rozpoczęta w 1972r. zakończyła się w 1973 roku i trwała tylko 16 miesięcy. Proboszczem był wówczas ksiądz Stanisław Kałek.

      Kościół usytuowany jest przy ulicy Żbikowej, wśród domów jednorodzinnych. Poprzedzony szerokim podjazdem, otoczony zielenią stara się dostosować do otaczającej go zabudowy. Wzniesiono go na osi wschód – zachód z prezbiterium skierowanym na wschód.

       Bryła kościoła składa się z dwóch przylegających do siebie części, jednej wyższej i dłuższej, drugiej niższej i krótszej. Obie części pokrywają jednospadowe dachy, o dużym kącie nachylenia połaci. Ze względu na różnicę wielkości obu brył, połączone są one dwoma pionowymi przeszkleniami i przeszkleniem między połaciami dachowymi. Kościół posiada konstrukcję żelbetową, od zewnątrz w większości obłożoną kamieniem. Przykryty stalową konstrukcją dachową. Każda z połaci dachowych posiada trzy trójkątne lukarny. Wejście główne znajduje się na południowej ścianie kościoła. Z przedsionka szerokim przejściem wchodzi się do głównego wnętrza. To szerokie wejście znajduje się na zachodniej ścianie kościoła, lecz nie na jego osi. Wnętrze oparte jest na planie zbliżonym do prostokąta, ze skośnie ustawioną ścianą zachodnią. Długość kościoła wynosi 27 metrów, a szerokość 24 metry. I choć całkowita powierzchnia wynosi 720 m², a kościół mieści 2000 osób, to jego amfiteatralne wnętrze sprawia wrażenie kameralnego. Od strony południowej wydzielona jest prostokątna kaplica tygodniowa i zaraz za nią kaplica przeznaczona dla matek z dziećmi, natomiast od zachodu kościół poprzez przeszkloną ścianę łączy się z biblioteką. Nad biblioteką, kaplicą tygodniową i kaplicą dla matek z dziećmi, wnętrze otacza chór.

                Wielkim atutem tego kościoła jest ciekawe wnętrze i dobre wykończenie. Jednakże bryła zewnętrzna nie przypomina zupełnie budynku sakralnego. Kojarzy się bardziej z architekturą schroniska turystycznego, a nie architekturą Kościoła.

Źródło : Kronika Miasta Poznania 1993