Pierwotnie mieszkańcy Kobylepola przynależeli do parafii pw. św. Andrzeja Apostoła w oddalonym o kilka kilometrów Spławiu. Myśl o utworzeniu własnej wspólnoty pojawiła się po II wojnie światowej. W okolicach stacji kolejowej Poznań-Franowo powstała wówczas kaplica. Władze komunistyczne wywierały jednak nacisk na zawiadowcę i doprowadziły do jej zlikwidowania. Kolejnym miejscem, gdzie mieszkańcy spotykali się na wspólnej modlitwie, były pomieszczenia byłych łaźni dla więźniów z okresu wojny, mieszczące się przy ul.Stalowej.

Dopiero po odwilży październikowej 1956 r. abp Antoni Baraniak mógł wydać dekret powołujący z dniem 1 stycznia 1958 r. parafię pw. Wniebowzięcia NMP. Pierwszym proboszczem został śp. ks. prałat Stanisław Kałek. Otrzymał on zadanie wybudowania kościoła, co jednak w tych czasach nie było łatwe. Wstępną zgodę komuniści wydali w 1965 r. Na wszystkie pisma abp. Baraniaka odpowiadali przewrotnie, że „sprawa jest w toku”. Dopiero w maju 1972 r. wydano ostateczną zgodę na budowę świątyni. Było to pierwsze takie pozwolenie w Poznaniu od 1945 roku!

Budowa kościoła
15 sierpnia 1972 r. abp Antoni Baraniak wmurował i poświęcił kamień węgielny. W tej niezwykłej uroczystości uczestniczyły tłumy poznaniaków. Jako diakon brał w niej udział bp Marek Jędraszewski.

W ówczesnych czasach brakowało materiałów budowlanych, dlatego parafianie postanowili zdobyć je w dość praktyczny i w miarę tani sposób. – Wykorzystano kamienie ze spalonej stodoły proboszczowskiej w Strzelcach Wielkich k. Gostynia. Wielokrotnie udawała się tam liczna grupa parafian, którzy czyścili kamienie i ładowali na specjalne platformy. Potem wieziono je koleją na Kobylepole – wyjaśnia ks. proboszcz Dominik Kużaj.

Pierwszą Mszę św. w nowej świątyni odprawiono w sierpniu 1974 r. Natomiast 29 września 1984 r. odbyła się jej konsekracja, której dokonał abp Jerzy Stroba.